همه نگرانی روزهای آتی ، همه استرس انجام کارهای باقیمانده ، فکر اینکه مبادا زودتر از موعد بیایی ، همه خستگی ها و ضعفهای جسمانی ، همه برنامه ها و ذوق و شوق آمدنت و ... همه را کنار بگذارم و فقط بنشینم آخرین لحظه ها و روزهایی را نظاره کنم که تو درون من زندگی می کنی و چه افسوس بزرگیست که این روزها این همه گذرا و پرشتاب است .
دلم می خواهد همه این لحظه ها را درون ذهنم ، روی عکس و فیلم ، درون نوشته ها و هر جایی که می شود ثبت کرد . حتی بایستم جلوی آینه و غرق تماشای این برآمدگی عزیز شوم . نمی خواهم از دستش بدهم روزهایی بس شگفت که عزیزترینت ، تکه ای از وجودت هنوز درونت و متصل به تو باشد . نزدیکترین جای ممکن و امن ترین آغوش . وقتی به دنیا می آیی هر روز از من بیشتر جدا می شوی و یک روز هم باید بروی سوی خودت ، سوی زندگی ات و من بمانم و این همه دلدادگی به پاره تنی که نمیتوانم همیشه درون خودم نگهش دارم .
زندگی درون من برایم انگار معجزه ایست . انگار پدیده شگفت انگیزیست . انگار دلم می خواهد دودستی به این ثانیه ها بچسبم . ثانیه هایی که مثل برق و باد درگذرند . روزها با تو حرف می زنم ، برایت شعر و آواز می خوانم ، لمست می کنم و از تصور تن و اندام کوچک با این کش و قوسهای بامزه اش که هر دم از طرفی بیرون می زند ، دلم غنج می رود .
پسرکم نمی دانی چقدر حال و هوای این دوران برای من دور از تصور بود . انگار ناگهان آدم دیگری شدم . اصلا به یکباره خودم فراموش شدم و همه فکر و ذکر و زندگی ام تو شدی . حتی لباس پوشیدن و آرایش و خوردن و خوابیدن من همه عوض شد . از بدیهی ترین خواسته ها و احساساتم بدون هیچ شکایتی گذشتم حتی با شوق پذیرای همه تغییرات شدم چرا که تو و سلامتی ات بزرگترین انگیزه زندگی من شد . آنقدر در لذت با تو بودن غرق شدم که لذت آراستن و به خود پرداختن فراموشم شد .
چیزی به آمدنت نمانده . همه می پرسند هیجان داری ؟ نمی ترسی ؟ استرس نداری ؟ چه جوابی دارم . آنقدر به تو فکر می کنم به لذت بودنت ، به برآوردن نیازهایت ، به سلامتی و آرامشت که اصلا جایی برای پرداختن به احساسات خودم باقی نمی ماند .
عزیزکم تا همین الان هم تو برای آنقدر مهربان و بی آزار بوده ای که دوران بارداری با همه سختی های خاص خودش برای من خاطره ای عزیز شد . نمی دانم روزگار برای من و تو چه رقم خواهد زد ولی آرزوی من این است که نه مالک دلت باشم نه مالک جسمت بلکه می خواهم مادرت باشم ، برایت مادری کنم ، مادری که تار و پود جان و عشق و عاطفه اش به تو گره خورده است . تنها آرزویم این است که تو هر جا هستی و به هر حال که بودی فقط این رشته ها را جدا نکنی .
امروز سومین سالگرد ازدواجمونه . سه سال عالی و درجه یک رو با هم گذروندیم . 16 تا سفر رفتیم که یکی از یکی بهتر بود و برامون کلی خاطره های خوب ساخت . تمام و کمال با هم و کنار هم بودیم . این که میگم تمام و کمال واقعا همینطوره چون تو زندگی ما نقش اطرافیان خیلی کمرنگه . نه میشه رو کمک و حمایت کسی حساب کرد و نه ما آدمایی هستیم که به دیگران امید بسته باشیم . هر روز که گذشت همدلی و همراهی مون قوی تر شد . بیشتر به هم خو گرفتیم و عشقمون عمیق تر و گرم تر شد .
تا اینکه روز شنبه 16 دی ماه سال 91 یک برگ آزمایش بهمون خبر داد که داره نفر سومی به زندگی شیرین ما اضافه میشه . برای ما که هر دومون احساساتی هستیم و عاشق بچه ، برخلاف تصور تصمیم گرفتن اصلا کار راحتی نبود ! وقتی با واقعیت روبرو میشی می بینی هزاران اما و اگر هست که ته دلت رو آشوب می کنه : وضعیت اسفبار این مملکت تو همه زمینه ها ، سلامت جسمی ، تربیت صحیح ، فراهم کردن امکانات رشد و تحصیلش ، تک فرزندی و تنهاموندنش ، پس فردا که بزرگ شد برای آوردنش به این دنیای وانفسا چه جوابی دارم بدم ، اینکه می تونیم از پس استرس ها و مشکلات ریز و درشتش بربیایم و خلاصه هزاران فکر و خیال که متزلزلت می کنه . حتی با مشاور حرف زدم ، حتی تو خلوت خودم گریه ها کردم و شدیدا درگیر این دوراهی بودیم که بین علاقه به داشتن بچه و مشکلات داشتنش کدوم رو انتخاب کنیم . بالاخره دل به دریا زدیم و خواستیم که باشه که از لذت بودنش خودمونو محروم نکنیم و به جای اون همه نگرانی و اما و اگر ، سعی کنیم پدر و مادر خوبی براش باشیم.
خوب طبیعیه بعد از چند روز تشویش ، اولین واکنش یک نوشا در برابر این خبر منحصر به فرد و غافلگیرکننده چی می تونه باشه ؟ طبق معمول گریه . وقتی اومدم تو ماشین نشستم با لرز و بهت و بغض خبرشو به همسر دادم . ولی این تازه اول ماجراست . ناباوری به همین راحتی دست از سرت برنمیداره . هنوزم گاهی به خودم میگم باورت میشه مادر شدی ؟! یکی قراره به تو بگه مامان !و از دیدن یه شکم قلمبه به هیجان میام ( این قسمتش واقعا هیجان انگیز و عادی نشدنیه ! )
از فردای اون روز وارد فاز جدیدی از زندگی شدیم . حالا نگرانی از وضعیت جسمی و اینکه نقطه کوچولویی رو که درونت شکل گرفته با همه توانت باید حفظ کنی و مراقبش باشی . 2 روز بعد یه سفر به کیش داشتیم و من با همه نگرانی هام نتونستم از خیرش بگذرم و برنامه ای رو که مدتها چیده بودیم به هم بزنم. خلاصه با مقادیری استرس و وضع بی جون و بی حال من رفتیم و برگشتیم و این شد آخرین سفر دو نفره مون .
به هیچ کس نگفته بودیم تا وضعیتش قطعی و محکم بشه . سونوگرافی 8 هفتگی و صدای قلب کوچولوش می تونست کلی شادی و خوشی با خودش داشته باشه ولی دکتری که جانشین دکتر سفر رفته خودم شده بود منو ترسوند و توصیه به استراحت کرد : تهدید به سقط ! البته خیلی هم بد نشد تونستم مرخصی استعلاجی بگیرم و از شرّ مدرسه و مسیر طاقت فرساش راحت بشم ( بشیم ) . از اینجا بود که همسر من تقریبا کار و زندگیشو وقف رسیدگی به ما کرد بدون هیچ کمک و حمایتی از اطرافیان.
دوران خوبی رو گذروندم با همه نگرانی های مخصوص به خودش ولی اوضاع جسمی و فیزیکی خوبی داشتم . تمام تصورات ناجوری که نسبت به این دوران داشتم برعکس جای خودشو به آرامش و آسایش و شیرینی داد. فقط به شدت کم خواب شدم و کم انرژی . فکر می کردیم چون دلمون دختر می خواد حتما دختره و سونوگرافی 12 هفتگی هم یه حدسی به دستمون داد که دیگه ما رو برد تو خیال یه دختر کوچولو . از فروردین ماه شروع کردیم به خرید کردن . حالا بماند که من تمام شب و روز تو اینترنت دنبال سرچ کردن بودم که چی خوبه و چیکار کنم و چی بخرم . بی خوابی ناجوری هم که از همون ماههای اول به سراغم اومد فرصت کافی برای تحقیق و برنامه ریزی بهم داد ! اولین چیزی که براش خریدیم کتاب بود . در واقع استارت کار ما از شهر کتاب مرکزی خورد . این است کودک فرهیخته من ! و بعد لوازم بهداشتی و چیزایی که جنسیت در اون دخیل نبود .
روز سوم اردیبهشت 92 اما ورق برگشت و سونوگرافی نشون داد که یه پسر کوچولو تو دل بنده جا خوش کرده نه دختر ! واکنش ما کلی خنده دار و جالب بود . اونقدر باورش برامون عجیب بود که خانوم دکتر بیچاره هم به تشخیص خودش شک کرد و چند بار بررسی کرد . نخیر پسر هستن ایشون ! ولی داستان تازه بامزه تر شد و حالا باید خودمون رو پدر و مادر یه پسر وروجک می دیدیم و همه چیز در رابطه با اون تعریف می شد . قشنگ بود خیلی قشنگ ، دنیایی که برامون جدید بود و با تصورات و فانتزی هامون تطابق نداشت .
به هر صورت شروع کردیم همه چیز رو براش آماده کنیم . یه جاهاییش سخت بود یه جاهاییش گیج می شدیم ولی در کل شیرین و بامزه بود. چون تابستون در پیش بود و من می دونستم که توانم به شدت کاهش پیدا می کنه سعی کردیم کارامونو به سرعت جمع و جور کنیم و همینم شد . حالا یه اتاق تو خونه ما هست که گرچه هنوز کاملا چیده نشده ولی حس و حال ورود یه فسقلی دوست داشتنی رو داره . بماند که تو دل من این پسر مهربون بازیگوش چه غوغایی راه انداخته و با پشتک واروهایی که می زنه منو از سرخوشی تا آسمونا می بره .
امروز سومین سالگرد ازدواجمونه و با برنامه ریزی دکتر ، از امروز شمارش معکوس ما برای اومدنش شروع شده . کمتر از یک ماه به تشریف فرمایی این دردونه باقی مونده و من نمی دونم از سرعت عجیب گذشت این روزا متاثر باشم که حیف ! چقدر قشنگ و خوب و خواستنی بود یا خوشحال باشم که به زودی پسر کوچکمو در آغوش میگیرم .
بالاخره به اون روزی داریم نزدیک و نزدیک تر میشیم که من مادری باشم با همه عشقش ، با همه مسوولیت هاش ، با همه بیم و امیدهاش و همسر عزیزم پدری باشه که می دونم مثل همه ایام زندگیمون پر از عشق و احساس ، مسوولیت پذیر و در یک کلام همونطور که همسری نمونه است پدری نمونه هم بشه . برای همه این روزهایی که همدل و همراه و تکیه گاه من بود ازش بی نهایت ممنونم و امیدوارم با اومدن پسرکمون ، زندگی مشترک ما باز هم درخشان تر و زیباتر از پیش بشه .
فقط 27 روز باقیست ...
این دوران و بی خوابی های بسیارش فرصتی فراهم کرد برای فکر کردن ، تصور کردن و در غم و لذت یه لحظه هایی غرق شدن . یکیش همین بود که به نوزادی فکر می کردم که به دنیا میاد و با همه توانایی ها و استعدادهای غریزی و خدادادیش ، سرتاپا نیازه . نیاز به خوردن ، نیاز به خوابیدن ، نیاز به گرما و آرامش ، نیاز به ارتباط برقرار کردن ، نیاز به تطبیق با شرایط جدید و خیلی چیزای دیگه و من مادر باید همه تلاش و توجه و عشقمو بذارم تا نیازهاشو بشناسم و رفع کنم . حتی ادامه زندگیش و مراقبتش در برابر خیلی از مصائب و مشکلات به تن من ، به عشق من و به گرمای وجود من بستگی داره. بعد به این فکر می کنم که وقتی این طفل کوچک و سرگشته و ناتوان آسوده و راضی میشه کی بیشتر لذت می بره من یا او ؟ نمی دونم اون موقع قراره چه اتفاقی بیفته ولی از تصور اینکه بی دریغ بخشیدم و فراهم کردم و آرامش دادم ته دلم سرشار از ذوق و لذت و عشق میشه . اینکه با زندگی خودم به نوزاد ناتوانم زندگی دادم پر از حس و شور و قدرت میشم .
اصلا قابل مقایسه نیست ولی واقعا خداوند هم همینقدر از پروردگار بودن و ربّانیت خودش لذت می بره ؟ خداوندی که از مادر مهربان تر ، کریم تر و تواناتره . پروردگاری که تک تک نفسای ما در میان دستان گرم و پرمهر اوست . شایدم خیلی بیشتر ! حتما خیلی بیشتر .